Het is een decemberdag. Het zonlicht laat zich al weken bijna niet zien. Ik zit binnen achter de computer met twee jonge kittens in een kamer. Zij spelen er op los en ik voel me alleen. Ik sta stil - niet ergens bij, gewoon letterlijk: ik sta stil. Dit is iets wat ik nooit heb durven doen, en nu doe ik het toch. Wat ik gewend ben te doen is doorzetten, doorgaan, doorwerken. Ik heb de afgelopen 10 jaar verschillende banen gewerkt, en altijd kon ik daar mijn ei lekker in kwijt. Niet nadenken, doorgaan. Bij de dierenwinkel sprak ik dagelijks tientallen klanten. Heerlijk vond ik dat. Zelfs tijdens coronatijd moesten de dieren natuurlijk kunnen eten, dus ook al kwam er een scherm en wat meer afstand tussen mij en de klanten, toch had ik elke dag even dat menselijk contact. Daarna ben ik bij een online supermarkt gaan werken, eerst als orderpicker, en later als trainer van nieuwe mensen. Zo sprak ik tussen de 10 en 100 nieuwe mensen per week. Het was hectisch, de dagen waren vaak lang, en we waren zoals overal onderbemand. Toch floreerde ik in de drukte, stilstaan word ik moe van. Lekker werken was voor mij prima.

En nu, sta ik stil.

Het zet me aan tot nadenken. Toen ik nooit tijd had voor leuke dingen door altijd maar te werken, ben ik minder gaan werken. Maar op een of andere manier had ik nog steeds geen tijd voor leuke dingen en was mijn week zo weer gevuld met andersoortige werkzaamheden. Waarom kon ik niet even stilstaan? Mijn excuus is lang geweest: als ik niet werk, dan kan ik de rekeningen niet betalen. Geld verdienen is belangrijk! Wat ik me nu realiseer, is dat het allemaal een overlevingsmechanisme is. Dit is hoe ik het blijkbaar doe. Daarnaar kijken wekt al gauw de indruk van een oordeel, dat was goed, of juist niet. Dat is niet wat ik bedoel. Dit is hoe ik het doe, en daar had ik een goede reden voor. Op mijn 14e overleed mijn vader. Na een ziekbed van bijna 2 jaar werd de kanker hem teveel. Ik heb hem van een sterke superpapa zien wegkwijnen tot een kale man in een badjas, die mij bijna niet meer durfde aan te kijken. Als hij naar me keek moest hij naar het einde toe vaak huilen, waarom precies heb ik nooit gevraagd. Ik vond het wel best zo, ik was op de leeftijd om te gaan puberen. Maar mijn vader stierf, en dus ben ik heel hard gaan werken om daar maar niet naar te hoeven kijken.

En bij stilstaan voel ik me alleen. Toen mijn vader overleed stond de wereld even stil. Ik weet nog dat ik niet meer wist wat ik met mezelf aan moest. Natuurlijk  moest ik heel hard huilen, maar na een paar uur komt dan toch ook het moment om weer “door te gaan”. Ik heb toen mijn playstation aangezet, en ben een spelletje gaan doen. Je kunt ook maar zo lang ergens bij stil staan.

En nu, bijna 20 jaar later, sta ik stil. Ik voel weer even hoe het is om hem te missen. Op mijn opleiding hadden ze een mooie zin:

Het gat van de rouw om mijn vader heeft zich over de tijd gevuld met liefde. Liefde voor wie hij was, en wat hij me heeft meegegeven. En ook liefde voor de dingen die hij niet zo goed kon. We leven in een maatschappij waarin alleen perfectie goed genoeg is, en als je altijd maar doorgaat, ben je succesvol. Ik prijs me gelukkig dat ik stil mag staan en mag voelen dat ik hem verloren ben.

Nu heb ik al heel wat “werk” gedaan met het verlies van mijn vader, en nog pel ik de laagjes van mijn rouwen af. Ik draag het met me mee. En kan even stil staan bij wat ik mis, om daarna weer verder te lopen.

Jij doet er toe!
Ben jij er klaar voor om te praten over jouw rouw, jouw verlies? Ik luister graag naar je. Ben je nog niet klaar om het er over te hebben? Ook dan ben je welkom, om het te hebben over hoe het met je gaat, en wie weet kunnen we dan samen even stil gaan staan.