Ik ben er één van een tweeling. Toch ben ik alleen op deze wereld aangekomen. Dat is iets, waarmee ik mijn leven leef. Een hele lange tijd, had ik hier helemaal geen weet van. Later wist ik wel dat ik een tijdje tijdens de zwangerschap niet alleen in de buik van mijn moeder verbleef, maar was dat een betekenisloos feitje. Uiteindelijk heb ik met behulp van coaching en (familie)opstellingen kunnen kijken naar wat het voor mij betekent, en betekend heeft. Daar wil ik je in dit blog graag wat meer over vertellen.

Ik verlang naar verbinding.
Als ik dit schrijf, voel ik het meteen, er is een vuur in mij, dat verlangt naar een verbinding, een verbinding die ik blijkbaar gekend heb, maar al best een tijd moet missen. Op het eerste gezicht, klinkt dit als een prachtig verlangen, maar het kan knap lastig zijn, om met dit gevoel om te gaan.

Ik heb in mijn leven wel wat vriendinnetjes gehad, en daarbij ging ik er altijd helemaal voor. In de paar serieuzere relaties die ik heb gehad, woonde ik al binnen een paar maanden samen. Maar ook daarvoor, wilde ik eigenlijk het liefst bij de ander zijn en blijven. Ik voelde me altijd zo ontzettend op mijn gemak, zo vlakbij die ander. En dat kan bij iemand die dat anders voelt, best wel verstikkend overkomen. Of, en dat gebeurde ook wel, ik voelde me niet voldoende gezien, en was teleurgesteld als een afspraak niet door kon gaan. Maar vooral, er is een gat naast mij, en dat gat is van mijn ongeboren tweelingstuk. Dat stuk is er niet voor een partner of vriendin, maar voor mijn tweelingbroer (denk ik, dat is niet meer te achterhalen). Dat gat proberen te vullen met een ander, wat natuurlijk niet lukte, heeft veel relaties tot een vlot einde gebracht. De ene keer voelde ik toch niet de connectie die ik zocht (al wist ik toen nog helemaal niet wat ik dan zocht), de andere keer kwam er van de ander een reden, waarvan ik bij sommigen kan herleiden dat ik “te veel” vroeg of was.

Wat het me wel gebracht heeft, is dat ik altijd volledig bezig ben met hoe het met een ander gaat. Het heeft mij aangezet tot het leren van empathie, me te kunnen verplaatsen in een ander. Dat hielp me namelijk dichterbij een ander te zijn.

Ik ben doodsbang verlaten te worden.
“Iedereen gaat altijd bij me weg”, is een overtuiging die ik in mijn jonge jaren heb ontwikkeld. Zo'n overtuiging is een soort geloof op de onderlaag. Je bent je er niet bewust van dat je die overtuiging hebt, maar in je achterhoofd bereidde ik me er altijd al op voor dat iemand weer weg zou gaan. Mijn lief zou bij me weg gaan, op een gegeven moment. Ik ben namelijk verlaten, daar, in de baarmoeder. Zonder weet te hebben van wat dat eigenlijk betekende, bleef ik alleen achter. Later, toen mijn vader overleed, heb ik die overtuiging nog meer voor waar aangenomen, en het heeft me een lange tijd gekost voordat ik me er bewust van werd, laat staan er mee heb leren omgaan. Dit heeft er voor gezorgd dat ik een periode lang een enorme muur om mezelf heb opgeworpen, want als mensen niet dichtbij kunnen komen, is het minder pijnlijk als ze uiteindelijk weer weggaan. Gelukkig heb ik die muur stukje bij beetje kunnen afbreken. En ben ik weer meer gaan deelnemen in mijn vriendschappen en relaties.

Het maakt mijn leven mooier
Nou is het echt niet zo dat ik hier elke dat mee bezig ben, ik vind het wel wonderlijk, dat ik een mooie band heb kunnen opbouwen met mensen die ook alleengeboren tweeling zijn. Alsof we een soort geheime verbintenis hebben door hoe wij op de wereld zijn gekomen. Soms heb ik met iemand een klik, alles klopt gewoon. Dat kan dan gewoon in vriendschap, al hebben anderen dan soms toch het idee dat er iets speelt tussen mij en die ander. 

Oefeningen om om te gaan met verlies
Ik heb tijdens mijn opleiding veel mogen leren over omgaan met verlies. Het verliezen van mijn vader, en later ook over het verliezen van mijn tweelingstuk. Al heb ik door meer te kijken naar mijn tweelingstuk ook iets gevonden wat ik kwijt was. Het bewustzijn hierover heeft mij ontzettend veel begrip gebracht over waarom ik sommige dingen doe zoals ik ze doe, en een stuk acceptatie. Acceptatie dat ik alleen op deze wereld ben, waar ik met alle liefde samen met mijn broer of zusje aan was begonnen. Maar het is goed zoals het is, want ik was niet de man en ook niet de coach geworden die ik nu ben zonder dat dit gemis. Dus ik ben dankbaar voor wat er wel is. Ik help nu anderen met mijn bewustzijn, empathie en ervaringen.

Herken jij je in dit stuk? Leef je achter een muur of heb je iemand verloren? Ik ben er voor om jou te helpen als je zelf niet meer verder komt. Neem eens contact op of plan een intakewandeling. Ik kijk samen met je naar wat er is, en begeleid je op jouw pad.